Еколошко васпитање и образовање требало би да подигне свест ученика о потреби очувања животне средине. Ученицима треба помоћи да схвате проблеме индустријског загађивања, указати им на примере самоодрживе праксе, као што су рециклирање, чување енергије, спречавање загађивања и др. и притом у свему развијати осећање личне одговорности и промовисати позитиван, здрав, пријатељски начин живота. Еколошко васпитање и образовање није само наставни предмет и не би требало да се заврши скупљањем ђубрета и изношењем различитих података о загађивању; то би требало да постане стил живљења.
Основни принцип еколошког образовања јесте целовитост. Наиме, читав свет је повезан и свака акција, укључујући оне које предузима човек, изазива реакцију која, будући да се ради о врло сложеним жив(отн)им системима, није увек предвидива.
Нарушавањем природне равнотеже и загађивањем средине не утиче се лоше само на природу већ и на здравље човека. С друге стране, то што је добро за природу, обично је добро и за човека.
Еколошко васпитање и образовање могу се повезати и са оживљавањем локалних
традиционалних обичаја и заната.
Оно што би ученици кроз еколошко васпитање и образовање требало да усвоје јесу:
- тачне и актуелне информације о еколошким питањима;
- знања о томе како средина утиче на свакодневни живот;
- знање о личној одговорности и одговорности локалне заједнице у заштити средине;
- информације о прописима који регулишу питања заштите средине;
- свест о међузависности живота на земљи;
- информације о томе како њихово деловање може утицати на глобалне еколошке проблеме;
- позитиван став и оптимизам.